Όπερα Γκαρνιέ

Η ‘Οπερα Γκαρνιέ, ή αλλιώς Παλέ Γκαρνιέ (Palais Garnier) αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα πιο περίτεχνα και επιβλητικά κτίρια στην μαγευτική και γλαφυρή θα έλεγε κανείς, πόλη των Παρισίων. Ιστορικά, ήταν επίσημα η πρωτεύουσα λυρική σκηνή στο Παρίσι, αλλά και έδρα του μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, μέχρις ότου το η Όπερα της Βαστίλης άνοιξε τις πύλες της το 1989.

Το ιστορικό αυτό κτίσμα, συντελείται συνολικά από 17 ορόφους με την κύρια αίθουσα να καταλαμβάνει μόλις το 1/5 της συνολικής του έκτασης! Το ωοειδές του αμφιθέατρο μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 1.979 επισκέπτες συγχρόνως, ενώ πηγή φωτός αποτελεί ο τιτανομέγιστος του πολυέλαιος με το καθεαυτού βάρος του να ανέρχεται στους… 6 τόνους! Σε προγενέστερες εποχές, ο πολυέλαιος λειτουργούσε με λάμπες αερίου, πράγμα που σταδιακά κατέστρεψε εντελώς το ταβάνι της Όπερας.

Το 1964, ύστερα από επιλογή του υπουργού πολιτισμού Αντρέ Μαλρό, ανέλαβε να το σχεδιάσει εκ νέου ο διάσημος Ρώσος ζωγράφος Μαρκ Σαγκάλ, αποδίδοντάς του τη σημερινή του μορφή. Πηγή έμπνευσης για το έργο του Σαγκάλ αποτέλεσαν πολλά κλασικά έργα του μπαλέτου και της Όπερας.

Ο βασιλιάς Ναπολέων ο 3ος είναι αυτός που αποφάσισε την ανέγερση μιας καινούριας Όπερας, ενώ η τοποθεσία επιλέχτηκε από το Βαρόνο Οσμάν και το έργο καθεαυτού ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Σαρλ Γκαρνιέ έπειτα από διαγωνισμό. Ο νεαρός τότε Γκαρνιέ έχει μόλις επιστρέψει από μεγάλο ταξίδι στη Αθήνα και την Ρώμη, και μαγεμένος από την ομορφιά, την χάρη αλλά και την σύνθετη αρχιτεκτονική του ναού του Παρθενώνα, θέλησε να κάνει κάτι επηρεασμένο από αυτό, εισάγοντας πολλούς αρχιτεκτονικούς χαρακτήρες σε ένα κτίριο.

Το έργο ξεκίνησε επίσημα το 1861 αλλά υπήρχαν συνεχείς διακοπές των εργασιών λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης, αλλά και λόγω του Γαλλογερμανικού πολέμου του 1870 και της εργατικής επαναστατικής κυβέρνησης, Παρισινής Κομμούνας του 1871. Η Όπερα εν τέλει, εγκαινιάστηκε και ξεκίνησε να λειτουργεί στις 5 Ιανουαρίου του 1875.

Να και κάτι που σίγουρα δεν γνωρίζατε! Η Όπερα Γκαρνιέ επίσης, αποτελεί το “σπίτι” του ξακουστού Φαντάσματος της Όπερας! Λέγεται ότι ο ήχος του νερού που περνάει από τα θεμέλια του κτιρίου δημιούργησε τον θρύλο του φαντάσματος, που τροφοδότησε αργότερα τη φαντασία του συγγραφέα Γκαστόν Λερού, ο οποίος υποστήριζε σε όλη του τη ζωή πως το φάντασμα δεν είναι μύθος αλλά αληθινό!